Tien jaar PPZ door de ogen van Joep Lenglet
Vanwege ons 10-jarig bestaan nodigen we iedere maand iemand uit om een artikel te schijven in een reeks van 10 artikelen. Dit keer het woord aan Joep Lenglet, strategisch adviseur Leren & Ontwikkelen binnen ziekenhuis Tjongerschans in Heerenveen.
Ik ben erg blij het stokje over te mogen nemen van Jelle Prins. Ik ken Jelle, en Profportaal Zorg, al mijn gehele werkzame leven. Net voor de oprichting van PPZ, zo’n 11 jaar geleden dus, begon ik aan mijn afstudeerstage Onderwijskunde bij de MCL-Academie, met Jelle als mijn stagebegeleider.
Ik kwam dus, vers uit de schoolbanken, in aanraking met het idee van PPZ: zorgorganisaties die de handen ineen slaan om dubbel werk zoveel mogelijk te voorkomen. Iedere organisatie had behoefte aan (digitale) content op dezelfde onderwerpen en maakte dat veelal zelf, waardoor iedereen opnieuw het wiel aan het uitvinden was.
Het idee om de krachten te bundelen klonk voor mij erg logisch. Sterker nog, destijds nog niet beïnvloed door politieke, bestuurlijke en financiële belangen vond ik het hele idee niet eens zo speciaal. Met het universitaire ideaalbeeld van ‘samen staan we sterker’ en ‘iedereen maakt zijn keuzes op basis van het grote gemene goed’ verankerd in mijn perceptie vond ik het eerder vreemd dat dit nog niet eerder bedacht was.
Na mijn stage bij het MCL ben ik gaan werken voor een commerciële partij die software levert aan de (ziekenhuis)zorg. Softwareleveranciers leveren het liefst standaardoplossingen. Die zijn namelijk het beste te onderhouden en maken gericht werken aan passende oplossingen voor ál je klanten een stuk makkelijker. Pas toen ik in deze baan in gesprek kwam met verschillende ziekenhuizen door het land heen begon het kwartje bij me te vallen: Overeenstemming bereiken over een ‘standaard’ is erg moeilijk. “Bij ons werkt dit toch anders”, “Wij doen het zo”, “In onze context werkt dat niet” en vergelijkbare uitspraken maakte het vinden van dé oplossing voor de zorg elke dag weer complex. Dat ene antwoord is er overigens nog steeds niet.
Binnen deze context heb ik steeds meer waardering gekregen voor hetgeen PPZ voor elkaar heeft gekregen.
Zoveel verschillende zorgorganisaties op één lijn krijgen en samen laten werken op het gebied van leren & ontwikkelen bleek een veel groter succes dan ik in eerste instantie had gedacht.
Inmiddels werk ik alweer drie jaar in de zorg bij ziekenhuis Tjongerschans, gelukkig ook een PPZ-lid. Ik was blij verrast en onder de indruk van de ontwikkeling die Profportaal Zorg heeft doorgemaakt in de periode dat ik er niet bij betrokken was. Profportaal zorg is uitgegroeid van een initiatief waarin een aantal zorgorganisaties met elkaar aan het ontwikkelen zijn geslagen tot een veel bredere community van en voor professionals. Deze samenwerking beperkt zich niet langer tot één of meer specifieke producten, maar biedt een plaats waar alle uitdagingen die de zorg (gaan) raken besproken kunnen worden om gezamenlijk te zoeken naar oplossingen. Het community-platform, waarvan ik de implementatie heb mogen ondersteunen, maakt dit alleen maar makkelijker.
Jelle vroeg mij om ook te delen waar ik PPZ over 10 jaar zie staan. Ik geloof in de kracht die PPZ heeft. Door gezamenlijk op te trekken, niet gehinderd door financiële of politieke belangen, geloof ik dat Profportaal Zorg er in kan slagen om een belangrijke gesprekspartner te worden van beleidsmakers en beslissende partijen (zoals VWS, NVZ, NFU). PPZ heeft expertise op het gebied van leren & ontwikkelen in de zorg. We kunnen een belangrijke bijdrage leveren aan het oplossingen van inhoudelijke vraagstukken, waar leren & ontwikkelen vrijwel altijd een belangrijk aspect is. Bedacht vanuit de inhoud dus, vóórdat het over andere belangen gaat.
Ik draag het stokje nu graag over aan Leonie Rijdes. Ik ken Leonie nu al jaren als een enthousiast en actief lid van PPZ. Leonie, wat vind jij de grootste meerwaarde van PPZ in je werk? En hoe gaat dat er over 10 jaar uitzien?
